Przejdź do głównej zawartości

Chusteczki Babci Ireny

Babcia Irena słynęła w rodzinie jako osoba, która jest w stanie wykorzystać wszystkie, nienadające się pozornie do niczego rzeczy. Robiła mnóstwo robótek, fantastycznie kolorowe zestawy serwetek w kształcie liścia klonowego, przerobiła starą swoją sukienkę na spódnicę, która wyglądała jak nowa. Babcia uczyła mnie szydełkowania i robienia na drutach. I Do dzisiaj moja mama wspomina jak babcia z dziadkiem oglądali telewizję wieczorem i dziadek ekscytował się wiadomościami a babcia liczyła oczka na swetrze prezenterów.

Babcia Irena wzory zapisywała w niewielkim zeszycie. Miała też osobny przepis na tajemne przepisy (np. słynny zakwas na barszcz biały, który sama robiła i potem w niewielkich buteleczkach nam przywoziła). Po śmierci babci moja mama wzięła do siebie zeszyt z przepisami a mi pozostał zeszyt ze wzorami. Nie wiem czy uda mi się odszyfrować poszczególne wzory ale mogę za to pochwalić się jak babcia cudownie obrębiała chusteczki do nosa (skrzętnie wykorzystując stare prześcieradła poszwy na pościel i resztki cienkiego kordonka. Mam ich całą kolekcję, bo babcia chętnie obrębiała chusteczki by potem darować je pod choinkę albo z okazji urodzin. W ciągu tylu lat uzbierała mi się całkiem niezła kolekcja. A że ostatnio używam głównie papierowych to w ogóle mi się nie niszczą.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kostki do gry do opowiadania

Ostatnio syn lubi grać w pewną grę. Mamy kostki z różnymi obrazkami. Gramy na przemian. Jedna osoba rzuca kostkami i następnie wymyśla opowiadanie tak aby użyć wszystkie elementy które wypadły na kostkach. Tę gra ma wersję komercyjną i w zasadzier od tej wersji się zaczęło. Zobaczyłam u kogoś gotowe kostki i ... Zamiast kupić w sklepie postanowiłam, że takie zrobimy. Potrzebny był papier techniczny, kredki, nożyczki, klej, linijka i ołówek. Najpierw naszkicowałam szablon do sześcianu następnie kazałam synowi narysować dowolne obrazki w kwadracikach no i sama parę narysowałam potem wycięłam i skleiłam. Kostki mają wymiar 2 x 2 cm. Początkowo graliśmy 8 kostkami ale pewnego dnia syn stwierdził, że nie ma na kostkach śmieciarki i musiałam narysować dwa nowe schematy aby po uzupełnieniu rysunkami stały się nowymi kostkami.  Gra jest bardzo fajna, mojemu synowi coraz bardziej się podoba a mi zaczyna się już nudzić. W związku z tym jego opowieści są coraz dłuższe a moje coraz kró...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Moje pierwsze kroki z kaligrafią czyli jak nie należy czyścić stalówek

Szanowni Czytelnicy, Zawsze mi się podobały różne kroje czcionek. Miałam też ochotę uczyć się kaligrafii. Kupiłam nawet pióro na naboje gdzie stalówki są na stałe umieszczone w części, którą się przykręca. Tylko jak zwykle brakło czasu by zająć się kaligrafią na poważnie. W końcu zaopatrzyłam się w odpowiednie książki. Poprosiłam tatę żeby wyrzeźbił mi pisak lipowy z myślą że kiedyś się zabiorę (jak będzie czas, którego i tak nie ma). A tata zrobił mi ogromną niespodziankę bo zaraz poszedł do kuchni i zrobił mi kilka pisaków lipowych w tym również z przeciętą końcówką (taką co robi dwa ślady na papierze). Dostałam jeszcze od rodziców stalówki, no i nie było odwrotu. Wstyd byłoby nie spróbować użyć chociaż tego. Brakowało mi jeszcze tylko tuszu (bo mój stary od pisaków kreślarskich jeszcze ze studiów zrobił się wodnisty i musiałam go wyrzucić) i obsadki do tych cudownych stalówek. Te rzeczy zakupiłam już samodzielnie i mogłam zacząć swoją przygodę. Najpierw szukałam informac...
1 komentarz
Czytaj więcej

Witraże wielkanocne z bibuły

Już dawno marzyłam o tym żeby coś takiego zrobić. Miałam czarne kartki papieru technicznego (a kiedyś to trzeba było biały malować) i kolorową bibułę. Brakowało tylko czasu i wytrwałości. W końcu czas się znalazł. Zagoniłam do roboty mojego syna (6 lat). Najpierw musiał zaprojektować jajko wielkanocne. Potem pogrubiłam krawędzie i zabrałam się do wycinania, swój projekt też. Następnie wycinaliśmy kawałki z bibuły i dopasowywaliśmy je do kształtów. A na koniec klejenie. Te kształty syn wycinał sam, najpierw kazałam mu odrysowywać przez kartonowy szkielet. Bardzo ważne okazało się dopasowanie kształtów. A samo smarowanie klejem i przyklejanie okazało się łatwe. Bardzo mojemu synowi podobało się patrzenie pod światło na witraż. Nie wiem czy jeszcze to powtórzymy. Myślę, że jednak taka robótka jest lepsza dla starszych dzieci. Młodsze bez pomocy rodziców nie dałyby sobie rady. A poniżej efekty naszej pracy. Po lewej jest witraż mojego syna (z samochodem) po prawej mój (z zającem).
Prześlij komentarz
Czytaj więcej